Buz gibi atlasam şimdi denize. Dümdüz, sessiz, sakin…
Balıklar vardır kıyıya gelen. Durup izlesem. Yüzmek ne güzel bir eylem.
Özledim. Su nasıl canlandırıp diriltiyor insanı. Yeniden doğmuş gibi.
Su insanları,deniz insanları ne güzel olur. Canlı, neşeli.
Ben neşemi denize giremediğim zaman mı kaybettim…
Kıyısına kadar gidip geri döndüğüm zaman mı?
Zaten kıyılara da duvarlar örüp duruyorlar.
Ama var duvarsız kıyılar hâlâ. Ya benim duvarım?
Ne zaman yıkılacak bu duvar? Ne zaman? Ben mi yıkacağım?
Yıkar mıyım? Yıkarım? Üşüdüm. Sabahları soğuk oluyor.
Uzaklar hâlâ uzak. Ama ben kendime yakın.
Bir atlasam içime işte o deniz…
