bir ağacın dibinde uyanan gözler
sönmüş bir yangını gözetliyor kulesinden
ince iplikler bağladım boynuma. yürüdükçe sökülen
yokluğun uzuyor denize doğru
duvarlara çizilmiş resim
çağrılmayan kâğıtlar düş’ün içinden geçen
bir kavak ağacı oldun sen
