Mazlum Çetinkaya’nın, 2021 Vedat Günyol Deneme Ödülü’nü alan Kanun Hükmünde Yalnızlıklar adlı kitabı, bir çeşit “Sosyal Kıyım” mekanizması olarak keşfedilen ve acımasızca uygulanan Kanun Hükmünde Kararnameler ile işinden edilen yüzbinlerce kişinin sesini duymamızı sağlıyor. Devlet hükmüyle yalnızlığa mahkûm edilenleri, şiirsel bir dille, yumuşak ve içe işleyen bir üslupla anlatıyor Mazlum Çetinkaya. Bugün için güncel bir metin, yarın ise okuyanların başkaları adına utanacakları bir belge Kanun Hükmünde Yalnızlıklar. Dağlara bakıyoruz anne gözlerinle senin. En son onunla bakmıştık buradan, diyorsun. Gitmezden önceydi, kolundaki yazıyı göstermişti bana yazgısını gösterir gibi, okumam yoktu, oku demiştim yazdıklarını, avucumu yüzüne verip oku demiştim; o kadar uzun okumuştu ki o kısa cümleyi ve o kadar uzun bakmıştı ki şu giden kısa yola!
Yola bakıyoruz, o kısa yola, o dönülmez yola yüreğini yararcasına bakıyorsun. Dışarıda kar yağıyor, geriye eyerinden vurulmuş yaralı bir at kalıyor, bir de elinde portakal tutan bir çocuk… Gözlerini siliyorum, gözlerini sessizce siliyorum, sen bana; sen de oku diyorsun, ellerini yüzüme verip geldiğin yerleri oku diyorsun, geldiğin yerlerdeki gün adı olmuş anneleri oku diyorsun… Dayikên Şemî diyorum, Dayikên Şemî diyerek ellerini tutup onları okuyorum sana, sığmadığımız bu dünyaya okur gibi çocukları okuyorum sana.
Ankara durmadan “Ohhh oh” diyor!
Ve yine usulden bir kar yağıyor Roboski’ye.
