Osman’ın babası ölünce, annesi evlere temizliğe gitmeye başlamıştır. Kızı Zeynep’i de yanında götürmek zorundadır; ama çoğu ev sahibi küçük kızı istemez, hor görür. Hem annesi hem de kardeşi için üzülen Osman, ailesine bakması gerektiğini düşünmektedir. Okuldan kaçmaya, pazarda küfecilik yapmaya başlar. Önce dersleri kötüleşir, sonra davranışları değişir, kötü arkadaşlar edinir ve sonunda okuldan iyice uzaklaşır. Annesi umudunu neredeyse yitirmişken, Osman’ın doğru yolu bulacağına inanan bir tek kişi vardır…
“Osman’ın öyküsü hüzünlü, ama düşündürücü. Ayhan Bozfırat’ın, yaşam karşısında her zaman duyduğumuz endişeleri, ümidin tükenmeyeceğini gösteren bir bakış açısıyla anlatması da önemli. Demek ki hepimizin çocukluk ve gençlik dönemlerinde, sürekli yenilenen, kocaman bir dünya var ve bütün çocukluklar yazılmaya değer yaşantılarla dolu.” Semih Gümüş
