“Kimse onun gibi gülümsemiyordu bana. Annem, çok işi olduğundan çok yoruluyordu. Bazan gülmeyi unutuyordu. Ablam, ‘dersim var, git başımdan’ diyordu. Ninem namaz kılıyor, Tanrı’yı düşünüyordu. Babamı zaten az görüyordum. O da ikide bir, ‘ben önemsiz bir memurum,’ diyordu. Porselen abla yorgun değildi. ‘Git başımdan,’ demiyordu. Önemsiz biri olduğunu da sanmıyordu.”
Selçuk Baran, bu defa çocuk öyküleriyle bizimle.
