Kızım dokuz yaşındaydı kanser teşhisi koyulduğunda. Ne kadar da hayat doluydu oysa. O daha küçücük bir çocuktu ve bu hastalığa yakalanmayı hak etmemişti.
Bunca tedavi, bunca koşuşturmaca, İşte kaybettik onu… Bir kuş gibi uçtu gitti.
En sevdiğim, canımın parçası, biricik kızım bir daha dönmemek üzere sonsuz yolculuğa çıkarken, bir şey yapamamanın ve çaresizliğin ne kadar acı verdiğini yaşayan bilir ancak.?
Hep iyi olacağını söylemişti doktorlar ona. Biz de hissettirmemek için özen gösterdik. Ama öleceğini biliyordu yavrucak. O yüzden bana " Üzülme, nasıl olsa bir daha dünyaya gelirim anne" demişti.
