Sizi Alman bir şairin gözünden İstanbul’u okumaya davet ediyoruz: İstanblues.
Gerrit Wustmann’ın bu kitapta yer alan şiirleri, bir yerlerde söylendiği gibi, İstanbul’a yazılmış bir aşk mektubu olarak düşünülebilir hakikaten de. Ancak o, pek çoklarının yaptığı gibi, sevgilinin herkesçe malum güzelliklerini övmek gibi faydasız bir çabaya girişmez, buna gönül de indirmez. Bir kalp atışı gibi dinlediği Boğaziçi’nin iki yanında, kaldırım taşları ve balkonlardan akıp giden yağmurdan, kararsız villalardan, asfalttaki tuzaklardan, çaydaki şekerden, bandrolsüz sigaralardan, o sigaraları satan çocuklardan, kedilerden ve ornamentlerden söz eder. Wustmann’ın dizelerindeki melankolik tınıyı, katiyen yenilgiyi baştan kabullenmiş, umutsuz aşığın kederiyle karıştırmamak gerekir. Bilakis, sabırlı ve şefkatli ama aynı zamanda iddialı ve atak bir aşıktır o. Beyoğlu Blues’un daha ilk şiirinde “bakışları her an kararlı” kedileri, çöpçüleri, yankesicileri anlatırken onun tüm bunları izleyen kendi bakışlarındaki kararlılığı hissederiz. Seni takip ediyorum, der, seni görüyorum, duyuyorum, herkes uyurken ben seni düşünüyorum. İstanbul’a İstanbul’u anlatırken, Erich Fromm’un kulaklarını çınlatalım, varlığıyla boşluk doldurma iddiasında değildir, tırnaklarıyla kazıya kazıya, eksikliğiyle yaratacağı bir boşluk oluşturur, onun aşkını işte böyle hak eder.
Alper Canıgüz
