Yine gökler aldı eline sazı, ama sen söyleyeceksin son sözü. Gece gündüzle buluşur, karanlık ışıkla yüzleşir. Şimdi ne düşlemişsen DÜŞ’ecek önüne, önü ile arkası ile, ışığı ile karanlığı ile. Biraz daha ineceksin derinlerine, gerekirse ipliğini alıp geçeceksin iğne deliğinden. Kimse için olmayacak bu çaba, en çok ÖZ'lediğine, kendine akacaksın daima. Ekmişsen zamanında aşk tohumlarını, aşk da yeşerecek bahçende. Hasat zamanı bu ya, ya ektiklerini biçecek, ya biçtiklerini süzeceksin kalbinde...
Tüm eskilerini, ayrık otlarını bir an önce ayıkla ki yenisi ferahlıkla gelsin. Gözün de, kalbin de, tutkun da YENİ'de olsun. Bırak tüm ezberlediklerini ve bugüne kadar tek tek sana ezberletilenleri. Al kalbini yanına, koy temiz aklını üzerine, duy sezgilerinle ruhunu ve aç yelkenlerini kendine ve daima DÜŞLE. İsmini cismini değil önce HİSSİNİ düşle. Her adımına değecek bir DÜŞ'ün OL'sun.
Ve aşk ile düşle ki düştüğünde bile AŞK OL'sun!
