Dante Regio’dan daha çok nefret ettiğim pek az kişi vardı. Ama yengem Bronwen, ihtiyar büyükbabam Justus ve Shabbeli büyükannem Meriam da sivri kulaklı Peri hükümdarıyla birlikte bu nefret listesinin üst sıralarında yer alıyordu. Özellikle de Dante’nin beni kaçırmasına yardım etmelerinden sonra.
Hiçbir Karga’nın –hatta krallarının bile– ulaşamayacağı obsidiyen taşlarla kaplı bir yer altı mahzenine kapatıldığımı fark ettikten sonra hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını anladım. İnsanların da. Ve tabii tarihin de... Hâlâ bana anlatılanlarla gerçekleri bağdaştırmaya çalışıyordum.
Yeni müttefiklerimin kendi hesapları vardı. Benim de öyle. Yine de bir noktada yollarımız kesişiyordu: Hepimiz Dante’nin ölmesi gerektiği konusunda hemfikirdik. Benim asıl isteğimse Lore’a dönmekti. O, beni bulmak için krallığı yerle bir etmeden... ya da insanlığını kaybetmeden önce.
Taçları tabutlara tercih ederdim. Ama eşimin yalnızca bir kuş olarak var olduğu bir dünyada yaşamayı reddediyordum.
