Ruhu arafta kalmış bir genç kız...
Bir ayağı cennete düşerken, diğer ayağı cehenneme
zincirlenmiş. Nefsinin, şeytanın ve hak yolunun arasında
kalmış, nereye gideceğini bilemeyen bir yolcu…
Labirentin içinde koşarken, her defasında yeşil gözlere
çarpıp sendeleyen minik bir kalp...
Çimen gözlerin içinde cennetin fragmanını izlerken,
karanlık bir uçurumun tepesinde cehennemin
alevleriyle kundaklanan asi bir ruh...
Peki o hangisini seçecek?
Tövbe etmeyi mi, yoksa yoldan sapmayı mı?
Bakışları doğanın şefkate yansımasından doğan
bir güneş, yeşilin aktığı nehirlerden içime çağlayan
bir merhamet gibiydi. Peki bende merhamet edilecek
ne vardı?
Bu aciz gözlerimde mahur bakışlarımda göremediğim
neyi görmüştü?
Kalbimi bana en çok hissettiren, dünyayı turlatıp
kendime nerede olduğumu hatırlatan bir güç
kaynağıydı. Bana baktığı her an yıllardır görmediğim
baharı anımsıyordum; kışın en kör noktasında
kaybolmuş bir yağmur olarak
