Kabilenin avcılarından Umkuba, oğlu Okele’yi yanına çağırarak ertesi gün birlikte çıkacakları antilop avını ve gerekçelerini anlatmaya başlamıştı.
“Canlıların beslenme alışkanlıklarını yansıtan doğal bir düzen vardır,” dedi ona.
“Canlıların birbirleriyle beslenmelerine göre oluşan zincire biz besin zinciri diyoruz. Doğadaki bir canlı başka bir canlı ile beslenirken kendisi de başka bir canlının besini oluyor bu durumda. Eğer antilopları yiyen başka canlılar olmasa antiloplar çok daha kalabalık olur, değil mi?”
“Evet.”
“O zaman bu çayırlar onları besleyebilir mi?”
“Hayır.”
“Sadece antiloplar beslenmiyor bu çayırlarda oğlum. Biz de yaşamımızı bu çayırlar sayesinde sürdürüyoruz. Diğer hayvanlar da. Biz de aç kalırız bu çayırların dengesi bozulursa. İneklerimiz ot bulamaz. O zaman ineğimiz de kalmaz.”
Okele babasının ne anlatmak istediğini anlamıştı.
“Doğada her şeyin bir anlamı var. Gereksiz olan bir şey yok. Aslanlar ve timsahlar antilopları yemese antiloplar çoğalır, tüm Masai Mara’yı silip süpürürler. Başka canlıların beslenme şansı kalmaz. Doğa Ana’nın bir dengesi var ve ona saygı duymak gerekir.”
