Dünyanın her yerinde yazarlığın temel omurgası-can yongası, sorumluluğuyla perçinleşip, ona “diri”lik kazandırırken, onuruna da ulaşmasının hazını yaşartır yazara. Bunun ana yoluysa, haklının hakkını teslim etmekten geçer. Siz, evet siz, bir yazar olarak haklının, hakkını-hukukunu teslim etmeyip, yani göz ardı ediyorsanız; yazarlık maratonunda düpedüz sınıfta kalmışsınız İ.sterseniz, bir E. Zola’dan söz edelim; davasında mağdur, Dreyfüs’ün suçsuzluğunu dünya-aleme duyururken, kendi omurgası olabilecek sorumluluğunun gereğini de yerine getiriyordu özcesi. (…)
“Bilginin en büyük düşmanının cahillik olduğuna inanırız çoğumuz.” Oysa en büyük düşman, bilginin, yanıltıcı kulvarında, oldum olası tarihin bubi tuzaklarına yenik düşmesidir. Onun için bilim ve düşünce tarihine ilişkin “ilk”ler konumundaki bazı düşünen beyinlerin önemsiz kılınarak anılmaması gelişi-güzel rastlantı değil, dünya “ters”liğinin bir gereğidir (…). (Yazarken Üzülmek’ten)
