Bir imparatorluğun son demlerine tanıklık eden gözler, taşra İngilizliğinin zarif ama keskin bakışıyla İstanbul’un damarlarında dolaşıyor. Georgina Max Müller’in satırları, bir ziyaretçinin yüzeysel hayranlığından çok daha derine iniyor: Topkapı’nın gölgesinde duran bir kadının sessizliğini, Sultan Abdülhamid’in devlet düşüncesini, sokakta karşılaştığı bir çocuk bakışını, sarayın oyuncak odasında saklı bir zihniyeti çözümlemeye çalışan dikkatli bir yabancıyı karşımıza çıkarıyor.
İstanbul’dan Mektuplar Batı Avrupa’nın eğitilmiş ama mesafeli gözleriyle doğuya bakan bir kadının zihinsel not defteridir. İstanbul’un sokakları kadar protokol koridorlarına da giren bu gözlemci, sadece gördüklerini değil, görmenin imkânlarını da sorgular.
Eğer bir şehir, bakılmak için değil anlaşılmak için ziyaret ediliyorsa; bu metin, o nadir yolculuklardan biridir ve belki de en ilginci şudur: Georgina Max Müller’in mektupları, aradan geçen bunca zamana rağmen hâlâ bir şeyleri anlatmakta ısrar eder. Ama sesini yükseltmeden, kendine çekerek.
