"Sahi, nereye gidiyorum ben?"
"İnsan hiç değilse avucunu yalamalı ki bir yeri temiz kalsın" türünden özlü sözler etme sevdasıyla yaşayan, çevresini usanmaksızın yorumlayan, sıkıntılarını küçük filozofluk oyunlarıyla karşılayan, yaşadıklarından sürekli pay çıkaran ama içindeki kara-derin kuyudan çıkıp yaşama katılamayan, yalnızlığıyla ikiz kardeş olmuş, kendi fanusunun içinde yaşayan bir "marjinal"in içinden geçenler...
Hafif Metro Günleri, ister ironik bir dram, ister kaotik bir güldürü olarak okunsun, ya sıradanlıklarla alay ederek ya da kimi cinsel dürtüleriyle uğraşarak saçmalık çukurundan çıkmaya, kendini durultmaya çalışan birinin hezeyanlarını öne çıkarıyor.
