Aşkın, İnsanlığın Kayıp Kitabı
Solmuş sevdalardan arda kalan soluk benizli çocuklar saklanıyor sayfaların arkasına. Yaşanılanlar yazdıklarımıza nasılda aksediyor. Nasılda harfler yoruluyor hüznü taşırken. Nasılda soluksuz kalıyor da bir çırpıda soluksuz okuyoruz. Bir solukta yaşanmıyor yine de hayat. Yaşanmayan hayat solup gidiyor. Birileri yazıyor, birileri okuyor, birileri gidiyor.
Yaşanılası bir dünya yoktu, bende ötenazi hakkımı kullandım. - “Seni sevdim.”
Can’ım yok ki hayatım’ı yaşayayım.
Ben çocukken komşuluk diye bir kavram vardı, nereye taşındığından haberi olan var mı ?
