Anlatamıyorum Ve aynı kadını anlattığı şiirde yine anın "şiirlemesini" yapıyor şair:
Ağlasam sesimi duyar mısınız? Sere Serpe
Mısralarımda;
Dokunabilir misiniz, Entarisi sıyrılmış, hafiften;
Gözyaşlarıma, ellerinizle? Kolunu kaldırmış, koltuğu görünüyor;
Bir eliye de göğsünü tutmuş.
Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel, İçinde kötülüğü yok biliyorum;
Kelimelerinse kifayesiz olduğunu Yok, benim de yok ama...
Bu derde düşmeden önce.
Bir yer var, biliyorum;
Her şeyi söylemek mümkün;
Epeyce yaklaşmışım, duyuyorun;
Anlatamıyorum.
Orhan Veli'nin bu şiirinde "epeyce yaklaşıp, anlatmadığı" duygu neydi? Bu kitap biraz da bu "anlatamama"nın peşine düştü. 1946 yılında Ankara'da başlayıp sonu 1950'de İstanbul'da biten ve sürekli İstanbul - Ankara arasında sürüp giden bir hikaye. Orhan Veli'ye bu şiiri yazdıran kadının ve onda yarattığı duyguların hikayesi. Bazı duygular, dile gelmediği zaman daha mı değerli? Ya da sözcüklerin dizelerin gücü, duyguları alevlendirmede yetersiz mi? Hayatı "şiirlemek" dediğimiz anların aktarımı. Orhan Veli'nin güçlü dizleriyle.
