Diyelim, sokkata yürürken, yerde bir kelime buldu. Nereden düştüğünü anlardı. Dileyim, bir şiirden düşmüş. Kimin düşürdüğünü anlardı.
Portre çizmek öznel bir iştir. Ama öznellik, pek de kötü bir şey değildir. Nasıl çizdiğinize bakar. Marksist yöntemin en büyük katkısı, en büyük ayrıcalığı özneyi, bir uçta maddi koşullar tarafından dümdüz belirlenen bir acizlik, karşı uçtaysa aynı maddi koşulların üstünde dilediğince tepinen bir kendinde kuvvet olma arasında gidip gelen kaderinden kurtarması değil midir? Tarihsel belirlenimle tarihsel eylemin oluşturduğu bütünlük, kupkuru bir bilimsel doğrudan ibaret sayılabilir mi? Bilimsel doğru ve onun yakın akrabası olarak devrimci politik bir tez, duygu yüklü değil midir? Demokratik Almanya’nın devrimci bilim insanı Jürgen Kuczynski, Küba izlenimlerini torununa naklederken “laboratuvarda dans ediyorlar” der. Asaf Güven Aksel böyle portreler çiziyor.
