Kayıp giderken zaman, ona bir tek an bile ‘’dur’’ diyemiyoruz.
Sesimiz hep kesik, soluğumuz hep yarım, acılarımız hep katlanmış şekilde.
Büyüyen sadece sayılar değil, yaş alan ya da yaşlanan sadece bedenimiz değil bedenimiz ne kadar kalabalıklaşırsa, ruhumuz o kadar yalnızlaşıyor.
Ötekisi, diğeri, ya da hiçbiri ama en çok kendimiz olamıyoruz.
Bir şarkı hatırlatıyor görmediklerimizi, bir şiire asıyoruz hislerimizi, bir yanımız hep yarım…
Yarım kaldığımız duygular ise hep ama hep yanı başımızda ama çok uzakta…
Beni görmüyorsun,
beni duymuyorsun,
beni hissetmiyorsun
ama ben varım!
Yalnızlığına ‘’merhaba’’ demek ister misin, saklandığın o pencerenin arkasından?
