Benim Öğrencim, 1980 veya 1990‘larda yolu liseye düşen, bu yoldan çıkmak için her türlü çabayı gösteren, ancak zorunlu olarak bir süre orada ikamet eden yurdumun kendi halindeki insanlarından birisidir. Buradaki öğrencinin trajikomik hikayelerini okumanın olası sonuçları şunlardır: 1. Ya geçmişteki sizden bir şeyler bulup nostalji yaparsınız, 2. Ya mevcut sizden bir şeyler bulup övünürsünüz, 3. Ya gelecekteki sizden bir şeyler bulup tecrübe kazanırsınız, 4. Ya sizden hiçbir şey bulamayıp başkasını tanımış olursunuz, 5. Ya tanıdık birini bulup eğlenirsiniz, 6. Ya tanıdık bir şey veya kimseye rastlamadan sadece gülersiniz, 7. Ya da artık kendi hayal gücünüzle başka bir kullanım olasılığı bulursunuz, 8. Veyahut da, bu olasılıkların hiçbiri kapsama alanınız içinde olmadığından okumam gerekmez diye bir yanılgıya ve madde 7‘deki bilinmeyeni ihmal etme gafletine düşersiniz. Bütün meselenin almak ya da almamak diye özetlenebileceği şu güzel anınızda, ne tercihi yapacağınıza kimse karışamaz; sonucunun ne olacağını da kimse bilemez. Artık bu noktada susmak bize, gerisi de size kalır...
