Etrafı bir çeşit koruma kalkanıyla çevrilmiş bir kasabada belki de tüm yetişkinlerin taşıdığı ortak sır, iyilikle kötülük arasındaki denge savaşıyla ortaya çıkıyordu. Kasabanın eski yerlilerini geri döndür en bu büyük mücadelede kimin hangi rolde olduğunu artık kestirmek mümkün değildi.
O ise bu savaşın tam ortasında bulmuştu kendini. Annesi, şeytan olduğunun her seferinde vurgulanması için ona, “Mara” ismini vermişti. Babası ise melek gibi gördüğü kızına hep “Angelina” demişti. Ama Mara ne annesinin gözündeki şeytan ne de babasının hay alindeki melekti.
O, Anahtardı...
Cehennemin Anahtarı.
"Sahte olan hisler her zaman zevk vermez Melekçik, acı da verir ama nihayetinde ikisi de sahtedir. Tatlı da olsa sahteliğe kanarsan, eninde sonunda canı yanan da yine sen olursun."
