Toprak hep de ala boyanır bu memlekette,
Bu nasıl ressamdır, bir al bir karası var.
Ölüler aynı dilden susmuştur bak,
Aynı ağıttan çınlamıştır dağlar.
Biri uçurtmaya dair,
Biri vatan için vurulmuştur.
Hep loş ışıklar yanacak değil ya bu memlekette,
Bu gölgeler de bir gün silinir gülüm.
Umudun mavisi, huzurun yeşili,
Doymuşluğun sarısı biter kuru tepelerde.
Çünkü annelerinin gözyaşlarıyla büyümüştür çocuklar,
Aynı toprakta oyunlar kurmuştur…
