Yaşamım iç’ imde ufalanırken
Sözlerim zamansız dağılır şakaklarıma
Gün olur külbe-i ahzan perdeleri aralanır
Yoksulluğuma iri taneli yağmurlar dökülür
Bereketince
“Şiirim Hem Varlığım Hem Yokluğum’’
Diye söze başlar yazarımız; Alev Ersöz Yüksel ve…
devam eder…
Şiir, bazen…
Kendi göğünün mavisine küsmektir.
Kanadına yabancı bir serçenin ağıdı,
Kalemin ucunda acıya hüzne yalnızlığa sevdalanmak.
Ayrılıkların tercümanı, gidenlere rehber
Yaşanacak hikâyelerin habercisi, kalanların ev sahibidir.
Bir baba çığlığı,
Göçe gebe ana rahminin sancısı,
Ninni dilinde öğütülmüş bebek kokusu,
Öfkeye umut serpmektir…
Şiir, bazen…
Aşktır.
