Herşeye Rağmen
Merhaba Babacığım, Benim adım Kağan. Bugün annem seni bana anlattı, senin resmini gösterdi bana, sana benziyorum galiba. Ben annemin karnında bebekmişim, ben doğmadan sen Allah’ın meleği olmuş, onun yanına gitmişsin ve beni gökyüzünden izliyormuşsun. Sen beni görüyorsun babacığım ama ben seni göremiyorum. Babacığım seni görmeyi ne kadar çok istiyorum bilemezsin. Ben okula gidiyorum. Okulda arkadaşlarımın babaları okula gelip onları alıyor , arkadaşlarım babalarına koşarken ben de onlarla koşuyorum ama benim babam gelmiyor… Benim içim acıyor baba ama annem geliyor ben de anneme koşuyorum. Annem bana her şeyi alıyor. Benim bir sürü oyuncağım var, her şeyi bana dedem ile annem aldı. Biliyor musun hiç biri senin yerini tutmuyor babacığım… Sen burada olsaydın seninle top oynardık, parka giderdik, gezerdik canım babacığım. Babacığım, Canım Babam, sen yaşasaydın ben de arkadaşlarıma ‘Benim de babam var’ derdim ama bana öğretmenim veya arkadaşlarım ‘Babanız ne iş yapıyor?’ dediklerinde sesim kısılıyor, ‘Benim babam yok’ derken ağlayacağım geliyor. Arkadaşlarım yüksek sesle babalarının ne iş yaptıklarını söylüyor ama ben seni söyleyemiyorum babacığım. Öğretmenim ‘Yazı yazmayı öğrendiğinizde ilk ne yazacaksınız?’ diye sordu. Ben de sana mektup yazdım babacığım lütfen oku mektubumu. Canım babam, resmini yatağımın yanı başına astım. Bu gece yatarken resmini öpüp yatacağım, sen de benim gece rüyama gel ve yanağımdan öp, arkadaşlarımın babası gibi sıkıca ‘arslan oğlum’ diye sarıl olur mu babacığım? Seni çok ama çok seviyorum babacığım…
- Oğlun Kağan
