Güç olanı, kolay söyledi Aşk dili ile...
Zor olanı yol belledi kendine.
Büyükle büyük oldu Yunus Emre.
Küçükle küçük oldu, tevazu ile.
“Benim yüzüm yerde gerek...
Bana rahmet yerden yağar...”
Deyip taht kurdu yüreklere.
Dillere söz oldu, sazlara nağme.
Gönüllere aşk oldu, insanlığa gaye.
Dördüncü cemre olup bütün aleme;
Yandı, pişti, oldu aşk ateşinde.
Şikayet etmedi bir kere bile.
Aşkın hazzını tattı har içinde.
Gençliği tanıştırdı, gerçek Aşk ile...
