kıyamadım masumiyetinle uyurken,
hatıraları almaya
böyle gitmem, affedilir gibi değil!
biliyorum..
oda birden yabancılaştı,
hissedilen bir tek ayrılık kokusu:
yanından kalkan ben değilmişim gibi
kollarında bıraktığım boşluğa bakıyorum,
bitti dediğimde ıslanan kirpiklerinse hala nemli
onları silerken bıraktığım dokunuşumsa
yerli yerinde..
ev mi ağırlaştı yoksa ben mi hafifleştim bilmiyorum!
yine de ayaklarım kalmak için direniyor.
gecenin kalıntılarıysa
gerçeği uzatıyor önüme..
yaptığım affedilir gibi değil
biliyorum!
ayak seslerim gelse de sus,
sakın kapıyı kapamadan uyanma esaretim!
bu filmi başa olmak için makinist olmak gerek ya da kaderci..
geçen günleri tatlı bir sarhoşlukla
ruhuma taşıdığım yeterli.
ses çıkarma sakın,
firar ediyorum geldiğim gönül sarayından!
