Nuri Pakdil, Bir Yazarın Notları'nda özgün bir anlatım tekniğiyle yazıya üçüncü kişileri sokar. Yani yazarın dışında kişi ve kişiler de bizimle birlikte metin içinde dolaşır. Bu da bir tiyatro sahnesi algısıyla, metin okumalarının içinde daha çok olmamızı sağlar. Bu çerçevede “mülkiyet” kavramını Bir Yazarın Notları II’de ironik bir sahne anlatımıyla şöyle sunar bize:
"Gazapmış!”: Kapısını şoförünün saygıyla açtığı arabasından inerken, yineliyor homurdanarak Etleri Sarkık Kırk Yaşlarındaki: “Düşünecekmişim! Tanrının belâsı! Bir kez uyundu bana. Pis uyuz!” Geçtiği yerlere akrep saçarak bürosuna girdi: “Mallarım gazapmış bana. Bilmem neredeki bir yoksuldan bile sorumlu olmalıymışım ben! Mal, kimde görünürse görünsün; onda, herkesin bir parça hakkı ya varsaymış, niye olamasınmış? Sorumluluk böylesine boyutlu algılanmalıymış!”
Her ne kadar çağdaş insan çürüme içerisinde olsa da Pakdil, insana inanmak ve güvenmek gerektiğine inanır. İnsandaki gizli sanatçıyı açığa çıkarabilmeliyiz, çünkü bütün anlamlar insanda birikmiştir. Bunun için Pakdil, o her yere asılan ünlü cümlesini kurar: “İnsan! Seni savunuyorum; sana karşı!”
