İnsana dair duygularla varettiğimiz kişisel yaşamlarımızın en kaydadeğer verileri, hayatımızın geçiş dönemlerinde ortaya çıkar. Doğuyoruzdur, ergenlik yaşıyoruzdur, evleniyoruzdur, çocuk sahibi oluyoruzdur, tanrı izin veriyorsa çocuklarımızın ergenliklerini, koca adam olduklarını, evlendiklerini ve eğer şansımız yaver giderse baba ya da anne olduklarını görüyoruzdur. Hayatın tüm bu geçişlerinde kalplerimize işleyen olayların, durumların, kurguların, acıların ve umutların, belli bir yaşa geldikten sonra yüreklerimizde çok daha derin izler bıraktığını görürüz. Bu izler, kimi zaman bizi yaşama bağladığı gibi, kimi zaman da yaşamla olan bağlarımızı koparan olgulardır. Çocuklarımız vefasız çıkmıştır, sarılacak bir baba boynu, uzanacak bir anne koynu yoktur artık. Unutulmuşluğu, haklı ya da haksız terk edilmişlik duygusunu yaşarız ve eğer kalplerimiz taşlaşmamış, algılarımız körleşmemişse çoğunlukla bu duyguyla ölürüz.
