Blackwood ağaçların korkutucu olduğunu anlamıştı, çünkü ağaçların hem durağanlığa hem de şeffaflığa sahip olduğunu biliyordu. O kadar hareketsiz ve sessizdirler ki bize canlı olduklarını asla hatırlatmazlar ve biz de elbette onları sıradan birer varlık olarak kabul ederiz. O kadar her yerde ve anonimdirler ki onlara yoldan geçen herhangi biri gibi davranırız.
Bir düzeyde, bu sürekli ve görünüşte sonsuz varlık korkutucudur; bizi sahte bir güvenlik duygusuna sürükler. İğne yapraklı dostlarımız hakkındaki hayali bilgimizle kendimizi kibirli hissetmemize neden olur. Elbette böyle bir bilgimiz yoktur; onları sevdiğimizi iddia etsek bile ağaçları tamamen görmezden geliriz. Ağaçlar bizim sürekli olarak karşımıza çıkar, ancak bizden tamamen farklı bir yolculuktadırlar, neredeyse evrimsel bir zaman ölçeğinde var olurlar.
Her zaman güvenilir ve iyi huylu olduğunu düşündüğünüz bir şeyin, yavaşça sıkılaşan bir dalını boynunuza dolamasından daha korkutucu ne olabilir?
