Makam dünyasının herhangi bir uygu içinde olmadan irticalen yapılan müziklerinin başında halk ezgileri oldukça önemli veriler taşır. Kaynağını inanç ve sosyal yaşamdan alan bu müzikler, belli temsilcileri ile toplum algısını doğal bir biçimde yansıtır. Bu algı, zaman içinde gelişme gösteren ezgiler ile birlikte toplumları yansıtan öğretilerini müzikal olarak korur. Konu farklılıkları ile dilden dile aktarılan bu müzikler, yalnız edebi olarak değil, aynı zamanda kurduğu ses ilişkisi ile yaşamı bütünler. Duyu yardımı ile organize edilen bu sesler, hafıza ve çalgı yardımı ile sürekliliği sağlar. Böylelikle yıllarca süregelen anlayışını kuramsal olarak örtük bir biçimde yaşatır. Binlerce yıllık bir geleneği var eden Anadolu, bu yönü ile arkeolojik kazıların yüzey araştırmalarında kendini göstermektedir. Yazılı olmaktan çok sözel kültürün bir parçası olan bu anlayışı var eden halkların çalgılarla taşıdıkları kuramsal veriler, günümüzde araştırılması gereken konuların başında gelmektedir. Buna rağmen günümüz makam dünyasının kuramsal olmayan tarafında yer alan halk ezgilerinin edvar ya da risaliye geleneğinin kuramsal bütününde yer edindiği unutulmaktadır. Kitap, bu yönüyle yalnız halk ezgileri üzerinden sınıflandırılan belli bir bölümü incelemekte olup kuramsal çalışan uzmanlara bir araç olmayı hedeflemektedir.
