Sessiz Hikayeler
Evimdeyim ama yine de nerede olduğumu sorgulamaktan kurtulamıyorum. Kapıları kapatarak, perdeleri çekerek sorgunun mekânını mı daraltıyorum acaba? Kendimi bir yerde bulmak, bir yere yerleştirmek, bir yerde algılamak böylece daha mı kolay olacak? Bu belki de sadece basit bir çocukluk, basit bir alışkanlıktır. Daha üç ya da dört yaşındayken o çok odalı köy evinde, en dip odalara kaçıp kapıları ardından kilitleyen kimdi ve bunu niçin yapardı? Anne karnına dönüş arzusu? Tuhaf bir güven sorunu? Anne ve babanın ve kardeşlerin arasında güven arayışı? Kabilesinden kovulan bir (ilkel insan diyorlar onlara değil mi?) insancık mıydım ki? Fakat böyle bir gerçeğim var benim, bunu kabullensem iyi olacak. Hem de vakit geçirmeden. Ama ya bunun izahını yapmak? Ve bu izaha inanmak, razı olmak?
