Anne olana kadar hepimiz çocuğuz aslında . Gerçekte anne olunca büyümeye başlıyoruz . İlk kızımı kucağıma aldığımda geri dönüşü olmayan bir yola girdiğimi düşünmüştüm . Ondan öncesini hatırlamadığım zamanlar oldu .
Sonra her gelenle gönlümün nasıl genişlediğini fark ettim . İlk kızımla öğrendiğim kelime sabırsa, İkinci ile denge oldu Ayağımın kaydığı, hata yaptığım, özür dilediğim, göz yaşı döktüğüm, danıştığım , mücadele verdiğim de…
Aslında çocuğumuzla, çocukluğumuzu el ele tutuşturup yürümek gibi annelik . İçindeki çocuğun sesine, hissetliklerine kulak verdikçe, anlamaya çalıştıkça hakkını verebildiğin emanetçilik .
İçinin kıvımlarına doğru yolculuk… Daha derine indikçe kendini keşfettiğin arkeoloji çalışması …
‘‘Seni çok seviyorum’’ diyen kocaman Yüreğe lâyık olma çabası… bu yüzden Birlikte çıktığımız yolculukta bırakmamamız gerek ellerimizi .
Çocuklar annelerini büyütür çünkü. Anneler,çocuklar büyüdükçe büyür.
