“Mutlu olacaksın.” dedi hayat,
“Fakat önce seni güçlendireceğim.”
Henüz kendi hikayemin bile kahramanı olamamışken, benden kendi hikayelerinde kahramanlık göstermemi bekliyorlar. Oysa ben sadece dünyanın yaşanabilir bir yer olduğuna inanmak istiyorum.
“Çocuğum daha.” diyorum.
Susuyorlar.
Anılarla dolu geçmişlerini değil de kayıp giden masumiyeti özlediklerini bile anlamıyorlar. İçlerindeki boşluk büyürken ben de büyüyorum.
Etrafım kalabalık ama iliklerime kadar yalnızlık çekiyorum.
Ben boğulurken diğerlerinin nefes alışlarını seyrediyorum.
Karşılarında duruyorum ama görünmüyorum.
"Kimim ben?" diye soruyorum kendi kendime.
Kimim ben?
Onu bile bilmiyorum.
