Deliksiz bir uykudan uyanıyordu Rauf. O kadar uzun bir süre hareketsiz kalmıştı ki vücudu, bir an için ölmüş olduğuna kanaat getirdi. Ölüm zannedilen kadar kötü değilmiş diye düşündü. Gözlerini açmayı denedi, 10’ar kiloluk küçük halterler kadar ağırlaşan göz kapaklarını açmak için insanüstü bir çaba harcaması gerekti. Zordu ama imkânsız değildi, gözlerini açar açmaz karşısında gördüğü manzara Rauf’u öldüğüne kati olarak inandırdı. Bembeyaz bir bulut kaplamıştı dünyayı ve buluttan başka hiçbir detay görünmüyordu etrafında; derken birden Yasmin’in kafası giriverdi bulutun içerisine ve;
“Korkma Babacım, biz yanındayız. İyileşmektesin, daha da iyi olacaksın.” dedi kızının sanrısı. Birden bulutta bir kafa daha belirdi; Ajda evet Ajda’ydı bu, “Yanındayız Rauf, artık her şey iyi olacak, dayan” Rauf artık göz kapaklarını hâkim değildi ama gözlerini tekrar kapatırken mutlu bir adamdı. Ölmek hiç de kötü değilmiş diye tasdikledi kendini.
