Diyemem sîne-i berrâkı semenden gibidir
Yâsemen belki o gül nahli semen ten gibidir
Reng vü bûy-ı gülü târife ne zahmet çekeyim
Gül benim bildiğim ey gonca dehen sen gibidir.
Dede Efendi’nin nev-eser makāmında yürük semâi olarak bestelediği ve Hâfız Sâmi’nin de gazel şeklinde okuduğu yukarıdaki şiirde şâir Enderunlu Vâsıf sevgiliyi yâsemin ve güle benzetmektedir. Sevgiliyi çiçeğe, çiçeği de sevgiliye benzetmek edebiyatımızda çok yaygın bir husustur.
Şiir ve tablolarla süslü elinizdeki bu küçük kitapta da sevgiliden ve çiçeklerden bahsedilmektedir. Yazar, çiçeklerin çok az temas edilmiş bir yönünü kendine has üslûbuyla ele alıp okuyucuyu, çiçeği bir de bu pencereden görüp tanımaya dâvet etmektedir.
