İsrailli yazar Oz Shelach'ın fragmanlardan oluşan metni, inkâr üzerine kurulmuş bir toplumdan insan manzaraları sunuyor. Shelach küçük, tuhaf, sarsıcı hikâyelerini keskin bir farkındalıkla, farkındalığın bedeli olarak kaybedilen saflığın özlemiyle, adaletsizliğin zorunlu kıldığı türden bir mizahla ve her şeye rağmen şefkatle anlatıyor. Biz çok bağlandık bu kısacık kitaba, sizin de seveceğinizi umuyoruz.
"Her ilkbahar, kimi zamanlar daha ocak ayından, badem ağaçları pembe beyaz çiçeklerini açtığında, bütün İsrail'de ağaçların doğum günü kutlanır. Beyaz gömlekler giymiş binlerce kız ve oğlan ve yabancı ülkelerden gelen bağışçılar yeni fidanlar dikip ormanı genişletmek için önceden belirlenmiş bir yerde toplanırlar. Fakat bizim sınıftan bir çocuk bu törenlerin faşist ve canice olduğunu söylerdi. Çam ağaçlarının ekşi iğneler büyütüp bunları çevreye saçtığını, böylece başka bitkileri, yaban çiçeklerini, çalıları ve daha küçük yerel ağaçları yok ettiklerini söylüyordu. Belli ki evinde duyduğu sözleri yineler, eskiden ormanlık olmayan arazinin ormanlaştırılmasıyla tuğlaların ve bağların çam ağaçları arasında ve altında ortadan kaybolduğunu, taş taraçaların izlerinin giderek yittiğini, dolayısıyla ormanlaştırmanın "varoluşumuzun büyük yalanı" dediği şeyin bir parçası olduğunu söylerdi. Bu çocukla arkadaşlık ederdik ama Tu Bişvat töreninde anne babalarımızın bizim için güzelce paketlediği o güne özel geleneksel yiyecekleri, kurutulmuş incirleri, hurmaları, fındık fıstıkları onunla paylaşmazdık."
