Çocukların büyümesine izin vermeyen, onları şımartan, etraflarını kendilerine bağımlı kılan, onları yaşamdan yoksun bırakan, sevgilerin tanımını yapmamış “mükemmel annelere” itirazım var. Kızlarınıza ve oğullarınıza kanat takın, uçmayı öğrensinler. Bırakın uçsunlar. “Sadece yanımızda olsunlar” türünden bir bencillik ile onları kanatlarından mahrum bırakmayın. Şiddet, korku ve teröre dayalı aile içi eğitimle yetişkinliğe eren kız ve erkek için birey olma şansı çok düşüktür. Tüm maçoluğuna rağmen, toplumumuzun geneli –kadın ve erkek- ürkektir, çekingendir, utangaçtır. Güçlünün karşısında boyun eğer. Direnmeyi bilmez. Onunla başa çıkmanın “formülünü”, “yolunu” bulur; ancak kişiliğiyle karşı duramaz. Koruma ve baskı altındaki kişiliklerin kadın/erkek olma bilinci genellikle deforme olmuştur. Karmaşık bir yapıyla karşı karşıya kalırız; buna da çaresizlikle katlanırız.
Toplumun yarısını oluşturan kadınların eğitimi ve birey olma çabası, anne kanalıyla erkeklere de modellik edeceğinden, desteklenmesi gereken bir zorunluluk hâlidir. Örgütlü bir desteğin oluşması ise kadınların evlerinden çıkmalarına ve cesaretlerine bağlıdır. “Her yaşam bir çiledir,” diye analarının sunduğu yaşamı sürdüren ve erkekler tarafından her an aldatılma tehlikesine karşı kuşkularla yaşayan kadınlar ordusundan istifa etmek gerekir.İki seçenek var: Ya mutluluk ya da mutsuzluk.
Anneler ve kızlar, seçim sizin.
