Bazen, hayat tasarladığınızın çok ötesinde bir yerlerde, onca kalabalığın ortasında,sizi yapayalnız yaşamaya mahkûm edebilir. İçinizde fırtınalar koparken, bambaşka bir kimseye bürünmek zorunda kalabilir ve yine bir gün, umutsuzca kaçırdığınız bir geminin ardından, el sallarken bulabilirsiniz kendinizi. Derinlerinizde bir yerlerde çığlık çığlığa haykırırken, tebessüm etmek zorunda kalmanın sonsuz acısını yaşadığınızda, hayatın hiçbir değeri kalmayabilir. Ancak en dibe vurduğunuzu hissettiğiniz bir anda bile, hiç bilmediğiniz bir güç tarafından, yaşamak için bir umut, bir sebep bahşedilebilir. İşte o zaman, kendinizi akışa bırakmanız gereken yerde olduğunuzu bilmelisiniz. Bazen en iyisi, her şeyi olduğu gibi kabullenmekten geçtiğinin farkına varabilmektir. Acımasız olanın hayat değil, insanlar olduğu bilincine eriştiğimizde,
hepimiz düzeleceğiz. Tüm insanlığın iyileşmesi ümidiyle...
