Nehir, geceyi çok severdi. Gece karanlıktı ama yıldızlar ve ay ışığı çok güzeldi. Ama en güzeli, uyumadan önce okuduğu hikâyelerdi. Mesela...
Karanlıktan korkan ayıcık Kozmos’un hikayesi...
Nehir, Kozmos’un hikâyesini her okuduğunda, ona, “Karanlıktan korkacak bir şey yok Ayıcık Kozmos!” diye seslenir, ama sesini bir türlü duyuramazdı. Taa ki...
Kozmos, kitabın içinden, Nehir’in karşısına çıkana kadar!
