Klasik devir Arap tarihçiliğinin son temsilcilerinden olan Celâleddîn Suyûtî'nin eseri, Hz. Muhammed'in vefatının ardından, Hz. Ebû Bekir'in halife seçilmesiyle birlikte başlayan ve böylelikle İslam tarihinin, özellikle ilk iki yüzyılı boyunca en temel yapı taşlarından birini oluşturan halifelik kurumunu ve halifelerin hayatlarını vakayiname şeklinde ele alır. Başka bir deyişle, kitabın öznesi Hulefâ-i Râşidîn olarak bilinen ilk dört halife -ki bu devir sadece Suyûtî için değil, diğer tüm İslam müverrihleri için de Hz. Muhammed'le birlikte Asr-ı Saadet'tir- bunları takiben Emevîler (661-750), Abbâsîler (750-1258) ve son olarak Memlük hâkimiyetindeki Mısır Abbâsîleri'dir (1261-1517). Böylelikle, eşyanın tabiatı gereği eser bir büyük adamlar tarihi ya da elitler tarihidir; bir saray ve yüksek kültür tarihidir. Bunun yanı sıra, savaşlardan ve önemli fetihlerden, mucize olarak algılanan olaylardan şiirler eşliğinde, duygusal bir dille bahsederken; yenilgi, felaketler ve önemli kimselerin ölümlerinden de yine ağıtlarla bahseder. Anlaşılacağı üzere, Celâleddîn Suyûtî'nin tarihe yaklaşımı olguyu olduğu gibi aktarmaktan öte, duygusal ve coşkuludur.
