Yaşlı adam, delikanlının gözlerine bakmış bakmış ve, “Çakıllı Bahçe içinde evlat,” demiş gülümseyerek, “Başka yerde değil inan… Az önce ağlaya ağlaya pırıl pırıl ettin sen orayı. Bir tanecik taşın bile kalmadığına emin olabilirsin artık!” Delikanlı derin bir uykudaymış sanki, anlamıyormuş ihtiyarın müjdesini. “Baksana evlat,” diyerek devam etmiş sakallı, “Gözlerinin içinin gülmesinden belli oluyor her şey. Buldun sen onu!” Delikanlı yüzüne yayılan gülücüklerle dinliyormuş ihtiyarı. “Hepimizin içinde bir bahçe var oğul. Eğer değer vermezsek, taşla kayayla doldururuz orasını. Berbat ederiz dünyayı böylece. Ancak herkese sevgi beslemek suretiyle kurtuluruz çakıllardan. Anladın değil mi?.. Şimdi her şey yerli yerinde artık. Bütün kuşlar, ağaçlar, çiçekler senden memnun ki, bak cıvıl cıvıl ediverdiler köyü. Çık da kendi gözünle gör istersen.”
