Boş veremezsin içine atarsın.
Güldüm, ağlattın. Yalandı, inandım.
Çağırmadın, geldim.
Gittin, takip ettim. Söz verdin, unuttun.
Dayanabileceğim kadarını göze aldım.
Fazlası beni öldürürdü. Belki bunu da isterdin.
Çünkü seni bir tek ben böyle sevdim.
Kimsede görmedin aynısını.
Hatta başkaları itmişken seni, ben çektim aldım.
Güvenmezken kimseye, hiçbir zaman kandırmadım.
Sadece siyahtın, başka renkler kattım.
Çaresizdi bakışların, şimdi korkusuz.
Yani benimleyken güzeldin.
Artık tek başınasın.
Neden mi? Ben türettim, sen tükettin.
Hâlâ gözlerimin içine bakarak
“Sana inanıyorum” deme, inanmam...
