Tarih boyunca toplumsal yaşayışın her döneminde ve her inanç düzeninde, iyiliği istemek amacıyla bir şeyin olmasını veya olmamasını dileyerek Tanrı’ya yalvarıp yakarma anlamına gelen dua da, kötülüğü istemek amacıyla yapılan beddua da pek önemli bir yer tutagelmiştir. İnsanoğlunun düşüncesinde dua kavramının temelini ‘‘iyilik" bedduanın esasını ise ‘‘kötülük" oluşturmaktadır. Bu birbirine zıt iki kavramın tarihî ve çağdaş Türkiye Türkçesindeki kullanımları, durumları acaba nasıldır? Türklerin daha Orta Asya’da iken benimsediği Müslümanlığı, Anadolu’yu yeni yurt edinmekle de korumaları, artık onu yaşamaları dolayısıyla, gerek dualarında gerekse beddualarında İslam inancından çok geniş biçimde etkilenmiş, yararlanmış bulunduğu görülmektedir. Özellikle Müslümanların Tanrı’ya olan kulluk görevleri, Hz. Muhammed’e gösterilen saygı, O’na beslenen sevgi, müminlerin birbirlerine karşı besledikleri kardeşlik duygusu ve insanlık görevleri ve buna benzer hususların yerine getirilmesi sırasında imam, vaiz, hoca gibi unvanlarla anılan dinî yetkililerin, görevlilerin değişik dualar ettiği bilinmektedir. Bütün bu dinî yükümlülük ve geleneklerin gerçekleştirilmesi sırasında hizmet veren din görevlileri kullandıkları dua metinlerini, başta İslamiyetin kutlu kitabı Kur’an-ı Kerim’den olmak üzere, Hz. Peygamber’in hadislerinden ve manevî yüceliklere erişmiş kişilerin bazı sözlerinden derlemişlerdir.
