Uzun yıllar cezaevinde yatmış , itirafçıların gadrine uğramış, Metris Cezaevi’nin en karanlık, zulümlü günlerine yaşayarak tanıklık etmiş; itirafçıların tiksindirici davranış ve çabalarını yakından izlemiş bir yazar için, böyle bir konuyu yazmak basit gibi algılanabilir. Eğer kurgusal bir roman olsaydı, yazar için sorun olmazdı. Duyulan, bilinen, tanık olunandan yola çıkılarak çok rahat kurgulanabilirdi. Ancak yazar, bu basit yolu seçmediği gibi, belgelerden yola çıkarak, belgesel temayı esas alarak, duygularını (ve hatta tepkilerini) en geriye çekerek objektif bir anlatım çabasına girmiş; öyle ki objektif olma çabasıyla kurgusal anlatımlarında bile bir devrincinin itirafçılığa dönüş sürecindeki dönüşüm duygularını en tarafsız haliyle anlatmıştır.
Bu durum yazara özgü bir duyarlılıktır. En nefret ettiği sınıf düşmanlarına karşı bile yaşanan iğrenç gerçekliklere karşın, duygusal tepkilerini yansıtmadan objektif olabilme, okuru kendi düşünce ve duygularıyla yönlendirmeme çabasına girmiştir. Bu çaba, okura saygıdır.
