Ötüken, alıç ağacı çiçeklerinin acunu saran eşsiz kokusuyla ilkbaharı muştularken, bu kokuyu içine çeken her kişi ardından bir de oh çekiyordu. Dağlar ve ovalarda biten gökşin otlar ve rengarenk açan çiçeklerle gökkuşağını andırırken, sanki güzellik yarışına tutuşmuşlardı. Bu güzellikler arasında gezen türlü kuşlar ötüşleriyle neşeli bir yır seslendiriyorlardı. Hele bir de kelebeklerin o büyüleyici görüntüsü, kişi usunu başından alıyordu. Güneş tam tepede olmasına rağmen kişi tenini yakmıyor, aksine tadına doyulmaz bır lezzet sunuyordu. Tanrı dağlarının zirvelerinde yer yer gizlenmiş kar görüntüleri, adeta bır cennet görüntüsü andırıyordu. Ötüken'de ilkbahar bir başka güzeldi...
Börü'nün sessiz kaldığı yerde itler çakallar roka atar, bilmezler ki Bara sessizliğini bozarsa kıyamet kopar...
