Son nefesini verdi hayat.
Bizim için kurulan bu eski, yıkık tiyatroda,
Son perdesi oynandı oyunun.
Kayıptı alkışlar, umutlar...
Yağmurlu havada, toprak bir yolda,
Yürüyüş yapan yapraklar gibi,
Yavaş-yavaş soldu rengimiz.
Kalmadı ölüme doğru son çaremiz...
Ellerin tozlu raflara uzanmasıyla,
Bir umut ve hasretle alınan eski albümlerin,
Son kapağına geldik.
Yıllar aldı hatıraları bizden...
Ateşe atılan bir kâğıt parçası gibi,
Yanarak inceden çığlıklarla,
Rüzgâra karıştı parçalarımız.
Geç oldu, ağlamak faydasız.
Şefkatten yoksun yetim gibi,
Ölümüne sevdaların terkedilenleri gibi,
Pişmanlığa ağlayarak, umutsuzca,
Kaybettik biz...
