Zulme direnecek gücü yoktu, kendi dünyasına kaçtı. Zalimi de mazlumu da görmez oldu. Hülyası olmayan bir hayatın mahkûmuydu. Varlığını anlamlı, dışındakilerin varlığını kıymetli göremedi. Zamanla, hiçlik çukurunda debelenmenin acısını da duymaz oldu. Karanlığın içerisinde yaşarken her şeyi örten geceyi sevdi. Büyük bir boşluğun içerisinde yalnızdı. Bu yüzden insana dair değerleri, kaygıları, planları hiç olmadı. Umursanmadı, o da hiçbir şeyi umursamayarak kendi karanlık dünyasını savundu. İhanetin, sadakatin, öldürmenin onun yalnız dünyasında karşılığı yoktu. Hiç tanımadığı aşkla, olaylarla ve insanlarla karşılaşması, onun doğum sancısı oldu. Kara Ökkeş’in, acınası hiçlikten mükemmel hiçliğe doğru yolculuğu böyle başladı.
