Modern teknolojinin gücü ve güzelliği ile sosyal adalete dair en aydın fikirleri en iyi şekilde yansıtan yirminci yüzyılın ideal kenti nasıl bir kenttir? 1890 ila 1930 yılları arasında üç plancı, Ebenezer Howard, Frank Lloyd Wright ve Le Corbusier bu soruyu cevaplamaya çalıştı. Her biri, yalnız başına başladığı çalışmalarında, genel planından tipik oturma odasının düzenine kadar yeni kenti her yönüyle ele alan yüzlerce maket ve çizime saatlerini ayırdı. Fabrikalar, ofis binaları, okullar, parklar, ulaşım sistemleri için hazırladıkları detaylı planlar, kent formunun devrimci bir biçimde yeniden yapılandırılmasıyla bütünleştirilmiş, kendi içlerinde yenilikçi tasarımlardı. Çizimlerde gösterilmesi zor olan kentin ekonomik ve siyasi organizasyonu, üç plancının da tasarımlarına eklediği sayfalarca yazıda ele alınmıştı. Son olarak, her biri kendini, ideal kentini gerçeğe dönüştürmek için tutkulu ve aralıksız çabalara adadı.
Birçok insan daha iyi bir dünyanın hayalini kurar; Howard, Wright ve Le Corbusier ise bir adım daha öteye giderek bunu planlamaya koyuldular. Toplumsal bilinçleri bu nadir görülen büyük adımı attı çünkü içinde bulunduklan toplumların her şeyden önce yeni kentlere ihtiyacı olduğuna inanmışlardı. Toplumsal çatışma ve sefalet içinde yüzen eski kentler kendi hallerine bırakıldığı takdirde medeniyet açısından doğuracakları sonuçlardan büyük bir korku duyuyorlardı. Aynı zamanda, kentlerin radikal bir şekilde yeniden inşa edilmesiyle, yalnızca içinde bulundukları dönemin kentsel krizine değil toplumsal krize de çözüm getirileceği fikrinden ilham almışlardı. İdeal kentlerinin bütünlüklü tasanmı, kapsamlı programlar yapma ve kent planlamanın ilkeleri üzerine etraflıca düşünme zamanının geldiğine dair inançlarını yansıtıyordu. Aşamalı ıslah olasılığını reddediyorlardı. Eski kentlerin iyileştirilmesini değil, kentsel çevrenin bütünüyle dönüştürülmesini amaçlıyorlardı.
