Tam huzura erdiğimi düşündüğüm sırada Direniş kampına geri dönmüştüm.
Kampın “canavarı” olarak bir sandalyeye zincirlenmiştim. Kaçtığım her şey, geçmişimdeki bütün kötü adamlar, hepsi buraya benden bir parça daha koparmaya gelmişti.
Ama bu sefer yalnız değildim.
Hiç ummadığım yeni dostlar edinmiştim ve Bağlarım umutsuzca bana ulaşmaya çalışıyordu.
Direniş’in elinde bir silah olmayacağıma her geçen gün daha fazla inanmaya başlıyordum.
Belki de kendi yarattığım bir canavara dönüşürdüm.
Sadakatlerin sorgulandığı, bağların sınandığı bir dünyada, hayatımdaki her şey altüst oluyordu.
Kimin dost, kimin düşman olduğunu kestiremiyordum...
Bizi birleştiren bağlar kan bağından daha mı güçlüydü?
