Safir
On sekiz yaşına kadar bir gün bile babasının koyduğu kuralların dışına çıkmayan ve mükemmeliyet kavramına takıntılı bir zihnin sınırlarıyla yaşayan Safir Rochelle, bir gece ansızın aldığı mesajla hayatının en büyük hatasıyla tanışır. Yüksek sosyete ve cemiyetin ortasındaki parıltılı hayatının aksine, yalnızlığıyla kendine sarıldığı karanlık odasını aydınlatan loş ışığın altında, bilgisayar ekranına düşen bildirimle hayatı boyunca saklandığı perdenin arkasından o gece çıkmak zorunda kalır. O anlarda ona mesaj atan kişinin başlı başına bir hata olduğundan emin olsa da henüz bilmediği bir şey vardır:
Ona ait bir hata olacağı... Onu alıp kalbinin ortasına koyacağı.
Kendisinden kilometrelerce uzakta olmasına rağmen ilk defa ondan saçılan parıltıyı fark eden biriyle tanışması, Safir’i bu iletişimden kaçmaya çalışırken kendini ona çekilmiş halde bulmasını sağlar. Günden güne hiç tanımadığı ve görmediği biriyle kurduğu ruh birliği ve aralarındaki ahenk günün birinde yaşadığı kristal kafesin içindeki hayatını altüst edecek ve büyük bir karmaşaya yol açacaktır.
Yaşamak için yüz çevirdiği gerçekler ile yüzünü gülümseten yalanlar arasında bir seçim yapması gereken Safir, bu hikâyenin sonunda neyi ve kimi seçecektir? Özgürlüğe kanat çırpmayı mı yoksa yerle yeksan olan kristal kafesin enkazında beklemeyi mi?
“Saklandığım tüm kuytularda tek başımaydım ta ki senin karanlığınla tanışana dek.”
Milas
Kendisi olmanın savaşını vermeye hazırlanan Safir Rochelle, bir maskeli balonun tam ortasında aylardır hayalini kurduğu soluk mavi gözleri gördüğünde kendisini büyük bir tuzağın içinde bulur. Bir av olup olmadığı endişesi kâbuslarının başkahramanı olmaya başladığında o endişenin günden güne yerini hayal kırıklığına bırakacağından bihaberdir. Oyunları ve yalanlarıyla kalbinin etrafını çepeçevre saran kişiden kaçmak için her yolu denese de bu saklambacın sonunda yenileceği şeyin tek bir isim olduğunun farkındadır:
Efes Milas Çağlayan.
Safir, kendini hayatının merkezinde birdenbire başlayan savaşın tam ortasında bulduğunda artık mücadele etmesi gereken üç ayrı cephe vardır. Yara almamak için tüm cephelerden kaçmaya karar verir ancak hesaba katmadığı bir şey vardır: tüm kaçışlarının sonunda yakalandığı serin yağmur, onu kaçtığı savaşlardan daha çok bertaraf edecektir.
Öyleyse korkma; kal, savaş, ve inandığın şey uğruna yara al.
Yara ve silah.
Özgürlük ve esaret.
Ahenk ve karmaşa.
“İnsan en derin yaralarını en sevdiği silahlarla açar. Dikiş tutmayacak kesiklerle bir ömür yaşar ancak tek bir hayal kırıklığıyla nabzı yavaşlar.”
