"Daha bir dikkatle baktı aynaya... Bir köşesinde annesinin ince hayali teessürle ağlıyor, öteki köşesinde Semih'in genç yüzü bozgun ifadesiyle soluyordu. Ev içinin sessizliği aynada derinleşiyor, koyulaşıyor, gölgeler halinde akıyordu. Bu sessizlikte bu gölgelerden ruhuna sinen hüzünle aynadaki boşluk büyüyor, ona her şeyin nafile olduğunu derinden derine duyuruyordu. "Yeniden baktı aynaya: Geçmişinin aynasıydı bu; istikbali yansıtmıyordu. İstikbal karanlıktı. Onu karartan da üzerine düşen bir gölgeydi.
